Onze Servische Cisco Connection
Jongens uit een en dezelfde wijk worden wel eens vrienden. De kans dat die vier vrienden dezelfde studies volgen – hun hele leven lang – is al wat kleiner. De kans dat ze 35 jaar later voor hetzelfde buitenlandse bedrijf gaan werken in verschillende uithoeken van de wereld, mogen we uitzonderlijk noemen. En toch. Vier Servische collega’s uit dezelfde stadswijk werken na vele jaren toevallig allemaal voor Cisco in drie verschillende landen. Samen bouwen ze aan de brug die mensen connecteert. Cisco, be the bridge.
Dezelfde wijk
1984 was het jaar van onder meer Footloose, Gremlins en de Spelen in Los Angeles. Van de doorbraak van Wham! en uiteraard ook de geboorte van Cisco, de grondlegger van computernetwerken en later het internet. 1984 was ook het allereerste leerjaar van mijn Servische collega’s Srdjan, Dejan, Marko en mezelf. We zijn niet alleen landgenoten, we komen allemaal uit Vidikovac, een buitenwijk van Belgrado en Servisch voor ‘uitkijkpunt’. En we hebben nog meer gemeen met elkaar.
Dezelfde studies
Marko, Srdjan en ik kozen in 1992 voor dezelfde middelbare school. Dejan zouden ze aan de universiteit van Belgrado (ETF) weer tegen het lijf lopen. Alle vier studeerden we voor ingenieur in de elektrotechniek – optie telecommunicatie, hoewel Dejan tijdens onze studies alsnog voor een ander college koos.
Dezelfde werkgever
Haast vanzelfsprekend scheidden hun wegen aan het begin van het professionele carrière. Ik belandde na enkele omzwervingen in 2006 bij telecombedrijf SBB, een belangrijke klant van Cisco Servië waar Marko al enkele jaren werkte. Daarmee kruiste ons pad al een eerste keer opnieuw dankzij Cisco.
Bovendien was onze jeugdvriend Dejan toen tewerkgesteld bij de IT-leverancier van SBB, een Cisco-partner. Samen verhuisden we in september 2008 naar België om er in Cisco’s technische assistentiecentrum (TAC) voor de Europese zone te komen werken. Door die verhuis verloren we onze vrienden een beetje uit het oog.
Marko en Srdjan bleven immers achter in Servië. Tot laatstgenoemde, zonder het te weten van de anderen, een paar jaar later ook in dienst trad bij Cisco – zij het in de VS. Eind augustus liepen we elkaar opnieuw tegen het lijf op Cisco Impact. Nu houden we regelmatig TelePresence-meetings om bij te praten en samen te bouwen aan de brug die mensen connecteert. Om te beginnen elkaar, en zo de cirkel van Vidikovac rond te maken.
Dezelfde wijk, dezelfde school (2)
Dejan en ik wonen nog steeds in België. En wat blijkt? We wonen op dezelfde afstand van elkaar als voorheen in Vidikovac. Onze dochters gaan naar dezelfde basisschool hier in Brussel. Be the bridge? L’histoire a l’air de se répéter… Wij koesteren alvast onze Serbian Connection. Cisco is actief in de hele wereld, maar samen met mijn drie vrienden bewijzen we dat de wereld een dorp is. Ook wel een beetje dankzij Cisco en het internet…
Een Engelse versie van deze post vind je hier.
Tags:
