Aan huis gebonden. Lucky me.
Hier zit ik dan, met mijn rechtervoet volledig geblokkeerd in een soort skilaars. Ik had drie keuzes, zei de dokter: cortisone inspuiten, een nogal serieuze correctie via een operatie of mijn teenkootjes laten vervangen door wat keramiek.
Ik heb wijselijk voor de tweede keuze geopteerd en hier zit ik dan, thuis te revalideren na de operatie. Toch blijf ik werken.
Misschien omdat ze mij af en toe nodig hebben, misschien omdat ik het graag doe, maar ook en vooral omdat het kan. Thuis heb ik een standaard breedbandverbinding, extra beveiligd met een VPN en de nodige tools zoals IP-telefonie, WebEx en sinds kort een Tandberg EX90. Allemaal materiaal uit eigen huis, dat spreekt vanzelf.
Op maandagmorgen win ik twee keer: ik ontloop de treinstaking en een groot deel van 350 kilometer file. De interne personeelsmeeting gaat gewoon door via video over het internet en WebEx. Mijn team zit zowat overal: sommigen in Diegem, Bart in Brasschaat, een paar mensen in Mechelen en onze Luxemburgers dichtbij de Kirchberg. Daarnaast heb ik een baas in Kopenhagen en collega’s overal in Europa en daarbuiten.
Toen een vriendelijke jongedame van Jobat mij vroeg om wat commentaar te leveren bij mijn gedwongen thuiswerk, maakte zij een zeer correct verslag. Ik beweerde inderdaad dat de helft van het werk thuis kan gebeuren als men de juiste tools heeft (die hebben wij) en de juiste bedrijfscultuur (en die hebben wij ook). Lucky me.
Tags:
